Anders

“ze is echt wel een beetje anders” besloot de juf van groep 1 nadrukkelijk aan het eind van ons tien minutengesprek…

Ik schrok, brok in mijn keel. We hadden net anekdotes gedeeld over haar gedrag in de klas en ik vond het zo grappig en herkenbaar. “Ze voorspelt in haar spel als een 6 jarige, ze speelt liever met oudere meisjes, ze is heel streng en soms heel lelijk naar haar klasgenootjes als ze haar niet meteen begrijpen”

Ik herkende ik het allemaal, maar dat ze zo nadrukkelijk anders werd genoemd, raakte me. Ik dacht aan mijn vader, mijn man, mijn nichtje, mijn zus en mezelf en hoe wij allemaal geworsteld hebben: “Ze komt uit een familie waar we allemaal een beetje anders zijn, dus ze is bij ons van harte welkom”

In kleuterklas/groep 2 vroeg de juf mij of er iets was wat zij zeker niet moest doen bij onze dochter. “als je haar maar niet vraagt zich aan te passen” was mijn stellige antwoord. Ze mag zichzelf zijn, uit de grond van mijn hart.

ONZICHTBAAR

Toen ik 9 jaar was, was ik de enige in de klas die de kubus kon oplossen, van mijn vader geleerd. Bij ons thuis niks bijzonders, mijn zusje van 7 kon ‘m ook. Ik was thuis niet de slimste. Ik ben de middelste van drie meiden en ik herinner me goed de rollende ogen als ik thuis begon over de zin van het leven. Ik had daar veel vragen over maar kreeg geen antwoorden. Terwijl ik de onderwerpen waar mijn familie over sprak echt onzinnig en vooral oppervlakkig vond. Dan kon ik diep onder de indruk zijn van een film, en verbijsterd dat zij praatten over hoe grappig de reclame was.

Ik weet hoe het is om me onzichtbaar te voelen. Zowel thuis als op school. Niet gezien voor wie ik echt ben. Het duurde heel wat jaren van proberen te voldoen, voordat ik snapte dat ik nooit kon voldoen aan alle verwachtingen, dat anderen het ook heus niet beter wisten én dat ik goed was zoals ik was. De overtuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ zat behoorlijk goed in mij gebeiteld en het heeft jaren geduurd voordat ik weer wat vriendelijker over mezelf kon denken.

BEWUST NATUURLIJK OPVOEDEN

Toen ik kinderen kreeg was ik vast besloten ze nooit het gevoel te geven dat ze zich aan moesten passen. Ik wou dat ze voelden dat ze zichzelf mochten zijn. Ik las over opvoeden zonder straffen en belonen, bewust, natuurlijk en attachement parenting. Gaf fanatiek en langdurig borstvoeding, droeg de kinderen in gewoven draagdoeken en bakte zelf suikervrije en zuivelvrije snacks. Ik organiseerde draagwandelingen in de duinen en wandelde elke maand met een groepje ouders en kinderen door de Kennemerduinen met een gezonde zelf meegebrachte picknick.

Een jaar nadat de jongste werd geboren, ging het niet goed met mijn man. Echt heel erg mis. Hij was zijn vader verloren en raakte volledig uit verbinding. Hij begon destructief gedrag te vertonen en ik kreeg woede aanvallen waardoor ons huwelijk bijna op de klippen liep. Bijna.

MINDFULNESS

Niemand begrijpt me, ik moet alle ballen in de lucht houden, ik ben er helemaal klaar mee! was mijn mantra in die tijd. Mijn man ging in therapie en we zijn ook beide een mindfulness cursus gaan doen. Dat was de ommekeer. Ik werd mij bewust van mijn gedachten, mijn onzekerheden en aannames en hoe die gedachten mijn handelen bepaalden die ook niet hielpen in verbinding met mijn gezin.

Ik ben me gaan verdiepen in de werking van de hersenen, mindfulness en zelfcompassie. In familiesystemen, communicatie en interactie, waardoor ik steeds meer grip kreeg op mijn eigen gedachtes, gedrag en mijn eigen geluk.

GEZIN

Nog steeds is mijn gezin het allerbelangrijkste. Natuurlijk en bewust ben ik ook nog steeds, maar ik mag er ook van afwijken. Ik heb geduld met mezelf en leg de lat lager. Ik ben transparant over ons anders zijn. Probeer niet meer te verbergen, maar ben er open over en trots op. Mijn man werkt inmiddels zelfs als ervaringsdeskundige in de GGZ en helpt andere cliënten met een psychische kwetsbaarheid. We zijn steungezin geworden voor een gezin met kinderen met autisme. Dat had een paar jaar geleden echt niet gekund.

MIJN VISIE

Ik geloof dat achter complex en onbegrepen gedrag, altijd een behoefte aan welbevinden zit. Niemand is lastig om lastig te zijn. Ik ben tot nu toe in mijn gezin, mijn praktijk, maar ook in mijn werk in de GGZ en Gehandicapten sector altijd nog in staat geweest om te reageren op behoeftes in plaats van op gedrag, hoe vreemd, bedreigend of destructief dat gedrag ook is. Ik heb natuurlijk best nog wel boze buien, maar ze zijn korter en zeldzamer. Als mijn zoon na 5 minuten stopt met harp oefenen, stuur ik hem rustig terug, vraag of ik er even bij moet komen zitten, laat ik hem eventueel uitrazen over zijn eigen leerfrustraties (want het lukt niet in één keer, dus scheld je de hele boel bij elkaar) en laat hem de eerste twee maten goed spelen. Zonder dreigen, zonder macht. Inmiddels zie ik regelmatig als hij studeert dat hij zichzelf kan herpakken als het niet meteen lukt en vraagt hij me om er bij te komen zitten als steun. Als mijn dochter weigert te fietsen en boos op de grond gaat zitten, pak ik rustig de spullen in, vertel de anderen vast de fietsen te pakken, vertel waarom ze echt zelf moet fietsen zonder mijn stem te verheffen, geef ruimte aan haar boosheid en als het tijd is om te gaan, geef ik haar een hand en lopen we samen naar buiten. Zonder boos worden, dreigen, zonder tegen mijn man: “zeg jij nou ook eens wat” te roepen. En voor we de straat uit zijn, kletst ze gezellig fietsend naast me over iets leuks wat ze had meegemaakt.

Ik sta voor mezelf en voor mijn kinderen en denk niet meer zo snel dat ik niet goed genoeg ben. Mijn zelfvertrouwen is oprecht, geen show.

TRAJECT

Om daar te komen heb ik een heel proces doorlopen. De belangrijkste stappen en kennis heb ik verwerkt in een traject dat ik Hartig Opvoeden heb genoemd. Hierin leer ik ouders over communiceren in je gezin, voor jezelf staan in de wereld en daarmee het voorbeeld geven voor je kind én ik begeleid ouders in hun proces naar de beste versie van zichzelf. Een waanzinnig traject voor wie durft.

Nieuwsgierig naar dat Traject? KLIK HIER