Kersttranen en accepteren

Kerst 2021

“Ik snap dat het niet anders kan, maar ik vind het helemaal niet leuk” Tranen vloeiden over mijn wangen toen ik met mijn moeder belde over hoe we kerst gingen vieren.

Ik heb dit jaar twee coachopleidingen afgerond waarin ik voor beide met mezelf geconfronteerd werd. Dat hoort ook. Een goede coach kan zichzelf hanteren in uitdagende situaties zodat ze de meest ingewikkelde momenten met haar cliënten kan hanteren. Dat is in elk geval hoe ik mijn werk wil doen.

ACT

Voor de zomer rondde ik een coachopleiding af waarin we eindigden met ACT: acceptance commitment training. Dit is een van mijn favoriete werkwijzen, omdat het je zo snel tot de kern brengt. ACT is voor mij een praktisch vervolg op Mindfulness en Compassie, waardoor het erg goed bij mij past en bij mijn klanten die meestal niet houden van zweverigheid.

De tweede opleiding heb ik na de zomer gedaan. Deze heeft mijn kennis van interactievaardigheden vergroot en verdiept en hiermee kan ik ook teams trainen. Daarom waren groepshantering en zelfhantering ook criteria om te slagen. In interactie kom je uiteraard jezelf tegen. Hoe je je emoties hanteert in contact met anderen. Ik sprak met de trainers over ACT. Zij hadden dat jaar een workshop gedaan op een trainers terugkomdag en hadden gezien dat er veel overlap was met de Gordon Methode waar hun training op is gebaseerd. Op één van de laatste trainingsdagen werd ik nog eens doorgezaagd op mijn eigen leerdoel en in de pauze zei de trainer lachend tegen mij: ACT ís jouw leerdoel! ACCEPTEREN, ACCEPTEREN, ACCEPTEREN! Haha ja man, zo is het. Ik heb grote moeite te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Het kan toch altijd beter? Ik kan toch blijven proberen? Jij kan toch blijven proberen? Accepteren voelt als opgeven en daar ben ik niet toe bereid. Elke keer als ik me ongelukkig voel, is dat omdat ik iets weiger te accepteren dat gewoon zo is.

Niet de bedoeling

Terug naar mijn gesprek met mijn moeder een aantal dagen geleden. Er was veel heen en weer gebeld en geappt dat er gebeld zou worden. Over kerst en hoe we dat in corona tijd gingen doen.

Uiteindelijk belde mijn moeder om te zeggen hoe de puzzel was geworden. We kwamen niet met z’n allen bij haar, zij kwam bij ons. Eerste kerstdag bij mijn zus, tweede kerstdag bij mij. Helemaal prima, tis niet anders. Maar ik heb nog een zus, dus ik vroeg waar die dan heen ging. “Die komt ook eerste kerstdag naar je zus”

Serieus?? Dus jullie zijn eerste kerstdag allemaal samen, zonder mij?? Tranen prikten achter mijn ogen en snel genoeg stroomden ze over mijn wangen. Ik denk dat het heel lang geleden is dat ik zo gehuild heb.

“oh, dat is niet de bedoeling, ik ga weer bellen” zei mijn moeder. En we hingen op. Kort daarna belde mijn oudste zus. Ik nam huilend op. Het was helemaal  niet de bedoeling om mij buiten te sluiten, ze hadden er helemaal niet goed over nagedacht, vertelde ze. En onze jongste zus had al gezegd dat ze had verwacht dat ik dat niet leuk zou vinden, maarja, dit was wat zo uit de puzzel was gekomen. Iedereen had tweede kerstdag met schoonfamilie afgesproken en wij waren de enige waar dat niet voor gold. “Ik snap het, ik vind het gewoon niet leuk dat jullie alsnog met elkaar zijn, zonder mij, dat voelt gewoon heel oneerlijk”

Jij bent altijd zo sterk

Toen zei mijn zus iets wezenlijks: “We dachten dat jij hier heel nuchter in zou zijn, je bent altijd zo sterk”

Dat was raak. Daar was mijn ACT leerdoel. Door te accepteren dat het niet anders is, werd ik heel erg verdrietig. Als ik dat niet had gedaan, dan was ik sterk gebleven, afgewezen en boos, dat wel, maar sterk en dan had ik dingen gezegd als: tuurlijk, maakt niet uit, ik snap het, we verzinnen wel iets joh, we maken er wel iets van. Dat zijn ze ook van mij gewend dus als dat dan ineens niet zo is, is dat wel een patroon doorbroken. Ik werd meteen serieus genomen en wat blijkt: er was nog een andere optie. Mama kon ook bij ons komen eerste kerstdag en de zussen bij elkaar. En dan zoomen we met twee huizen. Dat voelt dan toch meer verbonden. En mijn moeder was blij dat ze nu toch kans maakte op een stukje vlees want mijn zussen eten vegetarisch. “ik heb eigenlijk vooral aan mezelf gedacht” gaf ze lachend toe en daarmee was alles gezegd wat gezegd moest worden.

Acceptatie

Wat is de les hieruit? Dat sterk zijn mij heel veel heeft opgeleverd, als hulpverlener, als dochter, als vrouw en als moeder, maar ook heel veel ingewikkeld heeft gemaakt. Ik leek ook onverschillig en als het ingewikkeld werd, hoefde er met mij geen rekening gehouden te worden, want “Fabien snapt het wel” Omdat mij aanpassen aan situaties mijn grote kracht is, maar niets te maken heeft met acceptatie. Want ik accepteer daarmee eigenlijk totaal niet dat ik dingen ook jammer en verdrietig kan vinden. Zelf acceptatie. Dus ook als je verdrietig bent. Juist als je verdrietig bent.

Ik wens iedereen een fijne kerst! Ik hoop dat je in elk geval één van de twee dagen met iemand bent waar je van houdt.

PS: Wil je in het nieuwe jaar leren je kinderen te motiveren zonder straffen en belonen?

5 januari geef ik een gratis workshop voor iedereen die beter wil worden in motiveren van je kinderen. Wacht niet langer, geef je hier op!