Belangrijk genoeg

Als je jezelf belangrijk genoeg gaat vinden, wordt je niet meer boos.

?! Huh?

Ja ik meende het toen ik dat tegen een klant zei. Zij snapte meteen wat ik bedoelde, door het gesprek wat er aan vooraf ging.

In dit geval sprak ik met een vrouw die in haar jeugd veel gepest is en ook bij haar ouders weinig steun heeft ervaren. Ze heeft zich veel alleen en afgewezen gevoeld.

Als ze met haar kinderen ergens heen gingen, werd ze vaak boos als ze voor de zoveelste keer moest vragen aan haar jongste zoon om zijn schoenen aan te trekken. Ze vroeg het eerst vriendelijk, maar als hij het dan niet deed, na drie, vier, vijf keer vragen, werd ze alsnog heel erg boos.

We deden een oefening om haar gedachten op een rijtje te krijgen. Wat denk je allemaal in zo’n moment? Door de oefening kon ze goed teruggaan naar dat moment en haar gedachten:

Hij doet het expres, hij neemt me totaal niet serieus, hij wacht net zolang tot ik boos word, hij doet het erom etc. etc.

Herken je dat soort gedachten? Besef dan dat die gedachten niet perse 100% waar hoeven te zijn. Ze zijn het product van alle lessen die jij kreeg door de jaren heen in contact met alle mensen om je heen. Je hebt zo’n 70.000 gedachten per dag, waarvan meer dan de helft negatief. 40.000 negatieve gedachten per dag! En de meeste daarvan had je gisteren ook al. Je hersenen produceren de hele dag gedachten en het is aan jou om ze te geloven, ze op te volgen, ze serieus te nemen.

In de compassie theorie wordt gebruik gemaakt van een metafoor die ik graag gebruik:

Twee wolven wonen in mijn hart

Op een avond vertelde een oude Cherokee-indiaan aan zijn kleinzoon:
“Mijn zoon, in ons allemaal vechten twee wolven om onze aandacht. De ene heet Kwaad. Het is woede, afgunst, jaloezie, verdriet, hebzucht, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, wrok, minderwaardigheid, leugen, valse trots, superioriteit en ego. De andere heet Goed. Het is vreugde, vrede, liefde, hoop, sereniteit, nederigheid, vriendelijkheid, trouw, medeleven, grootmoedigheid, waarheid, compassie en geloof.”
De kleinzoon dacht er even over na en vroeg dan aan zijn grootvader: “Welke wolf wint?” De oude Cherokee antwoordde eenvoudig: “Diegene die jij voedt.”

Ik vroeg aan de moeder welke positieve gedachten er waren in de situatie die ze omschreef en het duurde iets langer, maar die waren er wel. Hij was lekker aan het spelen en had heel veel plezier, hij is heel creatief en vol mooie plannen, gaat vol vertrouwen door met wat hij leuk vindt, hij heeft nog helemaal geen angst om te laat te komen, wat moet dat heerlijk zijn.  

“Ja ik heb die gedachten wel, maar er komt meteen een ‘maar’ overheen. Ik vind het echt niet leuk dat hij niet luistert, ik pik dat niet, ik kan die leuke gedachte niet lang toelaten”

En dat is wat het is.

We noemen dat een poortwachter. Die hebben we allemaal. Hele sterke poortwachters die zijn ontstaan toen we gekwetst werden en die er nu voor zorgen dat we “een poort” niet ingaan. Die ooit zich heeft voorgenomen “zo wil ik me nooit meer voelen” heel handig zijn die poortwachters, want dan maak je niet nog een keer dezelfde fout.

Als je als kind niet gezien bent, dan is er een bescherming in jou ontstaan die zorgt dat als je niet gezien wordt, of als er omstandigheden zijn die lijken op de situatie waar je als kind zo ongelukkig door bent geworden, dan treed die poortwachter op. Die zal er alles aan doen om jou een andere kant op te duwen.

Heel vaak vertellen ouders mij dat ze best een tijd lief en geduldig kunnen zijn, maar als het te lang duurt, barst de bom en worden ze toch boos. Dat komt door die innerlijke strijd. Doordat je kind niet luistert, wordt er iets in jou getriggerd, dat pijn doet. Een pijn van vroeger. Omdat je het niets te maken vind hebben met de situatie nu, negeer je dat. Je doet vriendelijk, terwijl je je verdriet onderdrukt en negeert. Je poortwachter die zich niet gezien voelt, wordt wakker. Als een ballon blijf je hem onder water duwen, tot het niet meer gaat. Dan knalt ie naar boven en lijkt het of er een bom barst.

Als je dat momentje van verdriet nou herkend had en serieus had genomen, was dat niet gebeurd. Als je bij jezelf herkent dat er even verdriet ontstaat als je wordt afgewezen, ook als het onbedoeld is, ook als het onschuldig is, dan kun je met compassie naar jezelf kijken, mild zijn en is het moment sneller voorbij dan wanneer je het gaat negeren. Oftewel: Als je jezelf belangrijk genoeg vind, word je niet meer boos.

Ik heb weer ruimte voor een aantal gratis sessies, dus boek snel want vol = vol!