Daar zit je weer aan tafel, je schept nog maar niet op want er lijkt nog niemand naar beneden te komen of je kind zit op de bank met een koptelefoon duidelijk nog heel geboeid een laatste filmpje te kijken terwijl het eten dampend op tafel staat. Je hebt een kwartier geleden aangekondigd dat het eten over tien minuten klaar is, je hebt vijf minuten geleden geroepen dat je ging opscheppen, je hebt nog een keer naar boven geroepen dat ze nu echt moeten komen en nog steeds is er geen enkele beweging. Je wil geduldig en vriendelijk blijven en ook duidelijk zijn. De buurman weet inmiddels ook dat we gaan eten, dus duidelijk zijn lukt al goed, maar vriendelijk is het steeds minder.
Waarom moet je het 100x zeggen??
Het simpele antwoord is? Omdat je het altijd 100x zegt.
Ik hoor je denken, ja maar als ik ga wachten tot ze uit zichzelf komen, is het eten koud. Dat wil je niet, dat snap ik, maar als je dit wil doorbreken dan zal je toch echt iets anders moeten gaan doen dan blijven roepen. Want eigenlijk zou je inmiddels wel moeten weten dat dat dus niet werkt.
Toen ik in de psychiatrie werkte heb ik gezien hoe cliënten zich gingen aanpassen aan de gewoontes van de medewerkers. Als die ze standaard ’s ochtends wakker maakten door twee keer op de deur te kloppen, kwamen uiteindelijk alle cliënten uit hun kamer na die tweede keer kloppen. Ook cliënten die zelf bij opname gewend waren om zelf op te staan, ook cliënten die na 1 keer wekken al wakker waren. Iedereen wachtte op de tweede keer, want dan moest het pas. De noodzaak om het anders te doen was weg.
Commitment
Dat gebeurde in mijn gezin precies zo en eerlijk gezegd, ik maakte ook eerst mijn mail af als ik geroepen werd voor het eten.
Wat werkt er dan wel? Wij zijn afspraken gaan maken hierover. En dan bedoel ik echt afspraken he? Met commitment. Veel van mijn klanten denken dat afspraken maken is dat zij aan hun kind vertellen hoe ze het hebben willen en dat als het kind dan ja heeft gezegd, er een afspraak is. Vergeet het maar, dat zijn geen afspraken.
Kunnen we voortaan afspreken dat jij komt als ik je roep? Wat het antwoord ook is, er komt geen afspraak uit waar iemand zich intrinsiek aan verbonden heeft. Dat is een Ja afdwingen bij iemand die afhankelijk is van jou en dat is misbruik maken van je positie. Zo ontwikkel je geen intrinsieke motivatie en al helemaal geen autonomie, laat staan vertrouwen.
Luisteren
Hoe dan wel? Door je kind ook een stem te geven hierin, door te laten weten wat het gevolg is van wat er gebeurt, hoe jij je daarbij voelt én door actief te luisteren naar de reactie van je kind hierop.
Ik ben gaan zitten met mijn kinderen en ben begonnen met mijn behoefte uit te spreken. Dit ging niet heus meteen goed en vlekkeloos, ik ben ook work in progress, maar door naar elkaar te luisteren met de intentie de ander echt te begrijpen, niet met de intentie je punt nog een keer duidelijk te maken (is echt een verschil hè?) kwamen we tot afspraken waar iedereen zich aan wilde houden.
Experimenteren
Met afspraken alleen ben je er nog niet, ze moeten ook gehandhaafd worden en iedereen moet de mogelijkheid krijgen om te experimenteren. Als het na een paar dagen versloft, help elkaar herinneren aan de bedoeling van de afspraak, niet alleen de afspraak zelf.
Dit werkt. Ik vind het soms nog wel een uitdaging, heb de neiging om na even wachten toch boos op te vliegen en onder aan de trap te gaan vragen of er nog wat van komt, zeker als ik honger heb, maar als het lukt me om me in te houden dan hoor: de eerste voetstappen op de trap.
Hoe vaak jij het nog moet zeggen? Dat hangt er van af of jij bereid bent om iets anders te doen dan wat je altijd al deed. Doe wat werkt voor jou
Wil jij ontdekken wat jij anders kan doen? Download mijn gratis E-Book als je de formule voor echt duidelijk communiceren en motiveren wil eigen maken.
Plaats als eerste een reactie