Het gaat toch?

Waarom zou ik het anders doen??

Ralph kreeg een grotere fiets. Echt wel flink groot was ie. Een middelbare school fiets zeg maar. (Ralph is nu 11) Als hij er eenmaal op zat ging het goed, maar opstappen was wel een dingetje in het begin. Hij was namelijk gewend om zittend op zijn zadel weg te fietsen. Zitten, afzetten, fietsen. Met deze fiets was dat eigenlijk gevaarlijk. Het frame was daarvoor te hoog. De fietsenmaker deed hem voor hoe hij steppend kon opstappen, vaart maken en dan gaan zitten. Zoals volwassenen. Ik realiseerde met toen pas dat dat inderdaad de manier was zoals ik opstapte. Hij oefende het een beetje, het zadel kon nog iets lager en toen was het ok.

In de weken erna, zag ik hoe Ralph nog steeds opstapte met een bil / bovenbeen half op zijn zadel. ‘Het is toch makkelijker om steppend met een voet op je trapper op te starten?’ vroeg ik, ‘ja…. Neee….. zo gaat het ook. …… ‘

‘Kijk’ … ik deed het ongevraagd voor, ‘gewoon steppen, 1- 2- 3, en dan hup gaan zitten en je fietst’….

‘Maham,….. laat nou maar, …. Het gaat’

‘Ja maar het ziet er heel onhandig en wiebelig uit! ….en als je bij een stoplicht snel weg wil ……’

‘Nou en…, Ik doe het zo’

Ok, ik laat het los. Het gaat goed zo lang het goed gaat. Er komt een moment dat je zo echt niet meer op kan stappen. Tot die tijd is dit jouw manier.

Het gaat goed zolang het goed gaat.

Veel van mijn klanten doen op een bepaalde manier hetzelfde. Zij hebben geleerd om op een manier met uitdagingen van het leven om te gaan en dat werkt vaak goed, dus als het niet meer werkt, omdat de uitdagingen groter worden, anders worden, er meer mensen bij betrokken zijn. Wat altijd goed werkte en waar je je niet meer van bewust bent dat je het zo doet, is het moeilijk om te veranderen en een nieuwe manier te gaan gebruiken die beter past bij de nieuwe uitdagingen.

Je eigen gevoelens parkeren

Dit is een voorbeeld dat heel goed werkt in situaties waarin iemand van jou afhankelijk is. Iemand die nog niet in staat is om impulsen of behoeftes uit te stellen. Een patiënt, client, of een kind. Dan is het super dat je in staat bent om je volledig beschikbaar op te stellen zodat de ander gevoed wordt, veilig is, verzorging krijgt. Veel ouders leren in de eerste jaren van hun kind dat zij hun behoeftes uit moeten stellen. Dat is in het begin heel zwaar, maar dat gaat vaak steeds soepeler. Tot dat het een gewoonte is geworden die je niet meer makkelijk afleert. Dan is het geen parkeren meer, maar volledig je eigen behoeftes negeren. En als je niet meer toekomt aan je eigen rust, verwerken van je emoties of oplossen van je zorgen, dan gaat je batterij steeds leger, tot het op is. Dus parkeren is ok, maar wegstoppen is iets anders. Parkeren betekent dat je later ruimte inplant, om alsnog aan jouw behoefte te voldoen. Of in elk geval te erkennen hoe zwaar dat was, dat dat niet ging. Compassie voor jezelf, juist als het niet anders is. Als je baby nog niet doorslaapt, als je kind een driftbui in de supermarkt krijgt, of een bloedneus in je theepauze. Zet je behoeftes opzij, helemaal niks mis mee, maar zorg dat je er later wel aan toekomt, sla het niet helemaal over.

Veerkracht kun je leren

Als ik aan sommige klanten van mij vraag wat ze zelf eigenlijk willen, dan weten ze het soms niet eens meer, zo lang zijn ze gewend geraakt met een ander bezig te zijn. Moeders die in de zorg of het onderwijs werken zijn daarin (mijn ervaring) het ergst. Die vinden het inmiddels volkomen normaal dat hun leven altijd in het teken staat van iemand anders. Die ga ik dus leren steppen voordat ze gaan zitten. En dat is dan wel wennen, want dat betekent niet alleen nieuwe dingen leren, maar vooral ook oude gewoontes afleren.

Herken je dit? Heb jij ook gewoontes aangeleerd die ooit heel goed werkten en hielpen om je werk te doen of voor je kind te zorgen, maar die nu zorgen dat je niet meer aan jezelf toe komt? Zeggen mensen wel eens tegen je dat je ook aan jezelf moet denken en reageer je dan net als mijn zoon: het gaat toch goed zo? Laat nou maar…..

Bedenk dat het goed gaat, zolang jij niet verder groeit, zolang de uitdagingen op jouw pad nu precies zo voorspelbaar blijven als ze nu zijn. Dan gaat dat zo goed. Bedenk ook dat als je toch iets wilt veranderen, je iets nieuws moet gaan doen of aanleren en ander gedrag/ gewoontes moet stoppen. Bedenk dat als jouw gewoonte is om maar door te gaan en jezelf te negeren, je het zo voordoet aan je kinderen. Die leren zo ook niet hoe zij hun emoties kunnen verwerken, hoe zij met zorgen om kunnen gaan en dat regelmatig pauze nemen je productiever en effectiever maakt.

Parkeer jij eigenlijk ook te makkelijk jouw behoeftes en wil je leren beter voor jezelf te zorgen? Ik heb elke maand plek voor een aantal gratis sessies, dus boek snel want vol = vol!