Deze week zijn veel ouders en kinderen geschrokken van een bekende Nederlander die live op Instagram een jongen vroeg om zijn piemel te laten zien. Voor de grap, voor geld zonder dat hij van plan was te betalen.
Veel ouders hebben hun kinderen hiervoor gewaarschuwd. Doe dat nooit!! Hebben ze gezegd. Ik had die neiging ook, maar heb dat niet gedaan. Ik ben wel het gesprek aangegaan en ik vond het heel goed dat het jeugdjournaal er uitgebreid meerdere keren aandacht aan besteedde. Dat hun boodschap was dat deze man een ernstige fout had gemaakt en dat wat de jongen gedaan had, heel begrijpelijk was.
Ik ben met mijn kinderen het gesprek aangegaan. Ik vond het belangrijk niet in de waarschuwende modus te gaan ‘als jij maar nooit je geslacht laat zien’. Waarom niet? Omdat als het toch gebeurt, ik niet wil dat daar een schuldgevoel bij komt. Dat als het toch gebeurt, ze weten ‘oh DIT bedoelde mama, ik ga het haar of in elk geval iemand vertellen, zodat ik het niet alleen hoef op te lossen’. Want dat is de boodschap die ik wil geven. Als er iets gebeurt waar je van schrikt, onzeker door wordt, aan jezelf gaat twijfelen, bespreek het zo snel mogelijk met iemand die je vertrouwt, zodat je leert hoe je hiermee om kunt gaan.
Het gaat er niet om elkaar bang te maken hiervoor, want dan kom je in vecht of vlucht modus. Het gaat er om dat je het gesprek aan blijft gaan, in verbinding te blijven, zodat je leert dat het niet iets is om je voor te schamen maar wel iets is om het over te hebben met elkaar. Je wil juist verbinding en schaamte of schuld verbreekt de verbinding.
Bij ons in de buurt komt een huis voor uitbehandelde psychisch kwetsbare daklozen en verslaafden. Mijn buren en ikzelf, maken ons daar natuurlijk zorgen over. Het is inmiddels ondanks protesten behoorlijk definitief. Ik heb eerlijk gezegd niet meegedaan aan de protesten. Ik ken de doelgroep redelijk goed en ja, daar zit een risico bij, dat zijn niet allemaal mensen die je als buren wil, en aan de andere kant zijn het vooral mensen. Mensen die ergens tekort zijn gekomen en vanuit een behoefte aan pijn vermijden, in deze shit zijn terecht gekomen. Zij hebben nooit goed geleerd dat het leven niet gaat om het vermijden of verdoven van pijn. Of om het streven naar genot. Zij hebben niet geleerd wat mensen die in een rijtjeshuis wonen beter kunnen: een ritme, een baan, goed voor jezelf zorgen, discipline om je omgeving netjes te houden, goed communiceren met anderen zodat het gezellig blijft, dat zijn allemaal vaardigheden die je moet oefenen en helaas leert niet iedereen dat even goed.
Mijn buurvrouw vroeg mij: jij bent expert op deze doelgroep (ik ben cliënten coach en teamcoach geweest op deze doelgroep) én op opvoeden, wat is jouw visie hierop? Kan mijn kind straks nog wel spelen in het park? Kan ik nog veilig sporten straks. We wonen nu zo fijn dichtbij de stad en toch in het groen. Hoe ervaar jij dat?
Dit was mijn reactie: “Wat is je gevoel? Dank voor die expert status trouwens 😬😇. Mijn benadering is deze: de wereld zit vol risico’s. We kunnen daar bang voor zijn en we kunnen leren ermee om te gaan. Wensen dat het er niet is, of alleen in andere wijken waar wij niet wonen is je ogen sluiten voor de werkelijkheid. Onze kinderen kunnen altijd overal mensen tegenkomen die het slechtste met ze voor hebben. Ik leer ze zichzelf serieus te nemen en anderen ook. Mensen met een verslaving zijn zelden uit op kinderen lastig vallen. Maar ze zullen ze ook niet beschermen. Het zal dus invloed hebben op ons woongenot. Op je gevoel van veiligheid. Tegelijkertijd is je gevoel van veiligheid altijd gebaseerd op je eigen illusies. Je weet het nooit zeker. Bewustwording, wijs maken, vanuit liefde en wijsheid leren reageren, ipv vanuit angst en oordeel. Dat is hoe ik er in sta. Mijn kinderen krachtig leren staan in de wereld. En hopen dat het ze goed vergaat. Kan je daar straks veilig hardlopen? Kan een kind daar veilig steppen? Meestal wel denk ik. Maar je weet het nooit. Nu ook niet”
Mijn buurvrouw bedankte me uitbundig voor deze woorden en zei dat ze ze uit zou printen. Ze realiseerde zich hoe ze zich door angst had laten leiden en dat de negatieve energie de overhand had gekregen.
Een wijs mens zei ooit: de meeste mensen leven tussen pijn en genot door steeds weg te gaan van pijn om bij genot te komen. Daar kun je de hele dag mee bezig zijn, je hele leven. Het is je oerbrein dat daarvoor zorgt. Dat ervoor zorgt dat je in je comfortzone blijft, zodat er nooit iets geks gebeurt.
Wie zich bewust is van die neiging en de moed heeft om uit zijn comfortzone te stappen en nieuwe dingen aan te leren en te ervaren, kan leren dat het leven niet uit pijn of genot bestaat, maar uit liefde en wijsheid. Angst is een slechte raadgever, en het is je overlevingsmechanisme. Wie zijn hersenen kan trainen om op dat niveau te leven, zal meer geluk ervaren. Dat is niet alleen een kwestie van snappen, maar ook van durven.
Hartig opvoeden gaat niet alleen over opvoeden. Het gaat er om jezelf zo goed te leren kennen dat je weet wanneer je uit angst of pijnvermijding reageert en wanneer je uit liefde of wijsheid reageert.
Ik ben dat zelf nog steeds aan het leren. Ik ben ook work in progress. Er zijn waarschijnlijk geen of maar heel weinig mensen echt 100% vrij van angst. Maar je kunt er wel steeds beter in worden door te trainen. Steeds meer oefenen met liefde en wijsheid te reageren.
Wil je handvatten hierbij krijgen? Donderdagavond 8 april geef ik een gratis online workshop hierover:
Workshop Liefdevol: Beschermen of Versterken
Geef je hier op:
[wpforms id=”512″ title=”false”]
Plaats als eerste een reactie