Is het ook ok, als het niet leuk wordt?
Jaren geleden sprak ik met een maatschappelijk werker omdat het mij teveel was geworden en ik overspannen was geraakt. Door mijn gezin.
Overspannen. Mijn leidinggevende bood dat als optie aan en ik fietste daarna wekelijks naar zijn praktijk. Het hielp mij wel weer zaken op orde te krijgen maar hij heeft mij vooral met mezelf geconfronteerd. Ik was overspannen geraakt doordat het niet goed ging met mijn man. Die had een paar ballen laten vallen die ik nu in de lucht ging houden. Ik was kwaad op hem, vond hem een waardeloze zak, vertelde dat ook aan deze maatschappelijk werker met beroepsgeheim. Waardeloos, een echte zak hooi, die niks zelf kan bedenken. Dat vond ik van mijn man.
Ziek thuis
We hadden twee kinderen, onze jongste was twee en was net gestopt met borstvoeding. Ik werkte en mijn man zat ziek thuis. Als ik hem vanaf mijn werk rond de lunch belde om te checken of hij er aan dacht om onze oudste van school te halen (die was toen om 13u uit) dat lukte dat niet. “je overvalt me ermee” Dan moest ik als een idioot naar school gaan fietsen om mijn kind daar op te halen, voordat ik weer naar kantoor ging, thuis af te leveren waar iedereen nog in pyjama zat met de gordijnen dicht. “Ga even lekker met die kinderen naar buiten!” riep ik dan terwijl ik alle gordijnen openrukte en dan was het zuchtende antwoord: ‘ik wist wel dat je dat ging zeggen’
Radeloos werd ik er van. Ik ga er van uit dat ook jij die dit leest zult denken dat dit voor een moeder ook wel heel zwaar is. Was het ook. Een man die psychisch niet in orde is, is een zware dobber met alle ballen die ik al hoog moest houden, deze er ook nog bij. Ik vond het oneerlijk en ik schaamde me ook. Er waren mensen die zich hardop afvroegen of ik wel bij hem moest blijven. Dit was toch zo niet te doen.
Het lag aan mij
En toch is de boodschap van dit verhaal dat het vooral aan mij lag dat ik ongelukkig was. Het lag aan mij dat ik het zwaar had. Ik maakte het voor mezelf onmogelijk zwaar doordat ik probeerde om alles goed te houden en te kunnen blijven doen wat ik dacht dat andere moeders ook deden. Leuk te doen, gezellig mee te blijven doen, draagwandelingen organiseren, inloopavonden in het ziekenhuis voor ouders van couveusekinderen, de fruitwinkel in de pauzes op school, een toffe campagne bij borstvoeding.com, speelochtenden bij ons thuis. Het duurde nog een hele tijd voordat ik toe kon geven dat ik dat niet meer allemaal kon. Ik ging alle extra taken die ik buiten werk en mijn gezin deed afzeggen. Dat bleken er 14 te zijn!!!!
En ik deed iets wat ik daarvoor niet had durven dromen ooit te kunnen doen. Hulp vragen. Ik maakte een app-groep en noemde die: Familie Hendriks Ondersteuning. Want we hadden steun nodig want ik kon het niet alleen. Dat vond ik enorm moeilijk, want ik had wel vaker hulp gevraagd dat dan wel toegezegd werd, maar ook weer afgezegd of toch niet helemaal zoals het mij echt hielp, dus dan voelde ik me weer zo onbegrepen dat ik het dan maar niet meer vroeg. Maar door die app-groep kon ik iets makkelijker benoemen dat ik hulp nodig had bij mijn huishouding en ook met kinderopvang. Het gaf echt lucht dat ik dat toen kon aannemen.
Efteling
Na een paar weken vroeg de maatschappelijk werker hoe het ging. Het ging beter. We zouden naar de Efteling gaan met mijn moeder. Daar had ik heel veel zin in. Ik ga er een leuke dag van maken, zei ik.
Hij zei heel rustig: is het ook ok, als het geen leuke dag wordt?
Hoofdschuddend dacht ik daarover na, maar alles in mij zei: Nee natuurlijk niet. We gaan voor het eerst naar de Efteling! Herinneringen maken! Magie! Het kan niet waar zijn dat er iets gebeurt dat de dag gaat verpesten, ik heb overal over nagedacht. Eten, drinken, buggy en draagdoek om te slapen, route die het handigst is om te lopen om zoveel mogelijk te zien, goeie schoenen, eerst het sprookjesbos voordat de jongste in slaap valt, overal had ik over nagedacht…. overal….. Geen leuke dag was gewoon geen optie. Ik ben zelf hulpverlener en ik kon gewoon niet bedenken wat hij met die vraag bedoelde.
Altijd in mogelijkheden denken
Een klant van mij zei deze week dat ze altijd in mogelijkheden denkt. En dat ken ik. Altijd in mogelijkheden denken was mijn probleem. Ik verzin er wel iets op, ik bedenk wel iets. Er is altijd iets te verzinnen. Ik ben daar rete-goed in. Maar echt, stoppen is geen optie. Waanzinnig. Hoe streng kan je voor jezelf zijn? Hoe hoog leg je de lat?
Is het ok, als het geen leuke dag wordt? Dat het niet leuk is dat er gemorst wordt, dat het superstom is dat iemand zijn bril vergeet, de luiertas in een regenplas neerzet. Ik mocht er van mezelf niet te lang bij stil staan, hup we maken er wel wat van, niet zeuren, we verzinnen wel iets. Er is altijd iets wat wél kan. Dat kan ik nu wel en dat geeft enorm veel rust en ruimte. En dat begint eigenlijk met durven kijken naar waar het geen leuke dag is. Of even geen leuk moment. Toelaten hoe kut dat is. Jezelf serieus nemen als het niet ok is en als je je er zo op had verheugd en het gaat niet door. Voelen dat je teleurgesteld bent, hoe kinderachtig je dat ook vindt van jezelf, laat het even toe. Voel waar je dat voelt, hoe het voelt.
Toegeven aan je gevoel
Ik dacht altijd dat als ik er aan toe zou geven, ik verloren zou zijn. Dat ik dan zou zwelgen in mijn ellende. Maar dat is helemaal niet waar. Ik kan prima voelen waar ik teleurgesteld ben zonder mezelf daarin te verliezen, integendeel. Dat gevoel duurt 4 seconden en dan is het weg. Het is gehoord en dan kan je het loslaten. Als ik het wegdruk, blijft het mijn aandacht vragen de hele dag en wordt mijn lontje korter en mijn aandacht minder. Het geeft mij enorm veel energie en tijd als ik mijn emoties even 4 seconden serieus neem. Ik vraag me nu regelmatig af waar ik me vroeger zo druk om maakte. Vorige week was mijn zoon jarig. We hebben alles samen geregeld. Kost eigenlijk vrijwel geen tijd. Alle gasten hebben genoeg te eten en te drinken gehad. Ik heb met het bezoek kunnen kletsen en ook nog zelf wat lekkers gegeten en mijn zoon zien genieten. Waar maakte ik me vroeger zo druk om?
Wil jij je ook minder druk maken en meer genieten? Speciaal voor de feestdagen stress heb ik een kort traject ontwikkeld om de decembermaand met meer rust te beginnen en er van te genieten.
Geef je op voor 12 november om van de Early Bird korting te profiteren!
Plaats als eerste een reactie